قطاري که به مقصد خدا ميرفت ،
لحظه اي در ايستگاه دنيا توقف کرد و پيامبر رو به جهان کرد و گفت:
مقصد ما خداست. کيست که با ما سفر کند؟ کيست که رنج و عشق توأمان بخواهد؟
کيست که باور کند دنيا ايستگاهي است تنها براي گذشتن؟
قرنها گذشت اما از بيشمار آدميان جز اندکي بر آن قطار سوار نشدند.
از جهان تا خدا هزار ايستگاه بود. در هر ايستگاه که قطار ميايستاد کسي کم ميشد.
قطار ميگذشت و سبک ميشد. زيرا سبکي قانون خداست
قطاري که به مقصد خدا ميرفت، به ايستگاه بهشت رسيد.
پيامبر گفت اينجا بهشت است. مسافران بهشتي پياده شوند.
اما اينجا ايستگاه آخرين نيست